De nieuwe schriftgeleerden

Door Tom Zwitser

Met de overwinning van de tegenstemmers is nog niks gehaald, zo bleek direct de dag na afloop van het referendum op 6 april jl. Na de campagnetijd verdwenen als bij toverslag vrijwel alle nee-stemmers uit de media en werden vaten vol experts, duiders en framers opengetrokken om, net als in 2005, de volledige nee-stem te degraderen, criminaliseren of te marginaliseren.

Ook in Den Haag en Brussel gaat men door waar men mee bezig was. In plaats van zich aan de referendumwet te houden, worden er nu al delen van het Associatieakkoord doorheen gejast die zelfs in dat akkoord worden geformuleerd onder diverse voorbehouden zoals ‘op langere termijn’, en ‘als aan de voorwaarden is voldaan’, zoals het visumvrij reizen voor Oekraïners in de EU. Daarmee wordt duidelijk dat zelfs de vagere doelen, die tot vorige week in de campagne nog werden weggewoven als zaken die nog laaaaang niet aan de orde waren, er nu al doorheen gejast worden terwijl Nederland het verdrag nog niet eens geratificeerd heeft. Met andere woorden: Oekraïne is al praktisch EU-lid nog voordat ze het lidmaatschap hebben aangevraagd.

Terwijl de enorme hoop onregelmatigheden tijdens de referendumcampagne van de kant van de regering en de uitvoerende gemeentelijke instanties, minister Plasterk de uitspraak ontlokte dat ‘we’ dit soort dingen even voor de evaluatie na het referendum moesten bewaren [1], kwam hij na afloop al wel direct met zijn ‘evaluatie’: Het referendum fungeerde zogenaamd niet. De aanloop ernaar toe, die al bol stond van de kiesdrempels, was niet voldoende. Alleen het nee-kamp zou in het vervolg een kiesdrempel moeten halen en wel van een kwart van de kiesgerechtigden. Het is duidelijk: de 300.000 handtekeningen om een referendum te krijgen was al zo’n enorme prestatie dat niemand eigenlijk verwachtte dat het ooit zou plaatsvinden. En zo was ook de opkomstdrempel van 30% bedoeld – op zichzelf natuurlijk een hilarisch gegeven bij een raadgevend referendum. Toch werden die prestaties en drempels telkens gehaald. Nu moet de opkomstdrempel veranderd en verhoogd worden om de zaak nog verder te frustreren. En als klap op de vuurpeil hebben politici, bestuurders en journalisten het er nu ineens over dat ze, in plaats van naar die nee-stemmers te luisteren en de referendumwet na te leven, vooral ook naar de thuisblijvers gaan ‘luisteren’.

In plaats van dat men zich realiseert dat het nee nog veel meer betreft dan alleen Oekraïne, namelijk een afwijzing van de hele EU en heel Den Haag, draait ment het om: omdat het nee-kamp uit de EU wil, of een ander Europa nastreeft, en tegen de uitbreidingspolitiek van de Unie is, zouden hun motieven niet oprecht zijn wat betreft dit associatieakkoord. Bas Heijne maakte het in de NRC het bontst door cynisch te stellen, dat:

“veel nee-stemmers niet willen dat Oekraïne lid wordt van de EU, omdat men uitbreidingsmoe is en dat land zowat een failed state. Goed argument. Maar als je eigenlijk de totale ondergang van de EU nastreeft, waarom zou je je dan zorgen maken over de ondermijning ervan?” [2]

“Goed argument”? Als hij dat gevaar beseft, waarom gaat híj dan niet tegen stemmen? Wel hierom: Oekraïne ondermijnt de EU niet, maar ondermijnt vooral de afzonderlijke lidstaten die zowel voor als na een eventuele implosie van de EU met veel grotere brokken blijven zitten dan we nu al hebben zonder Oekraïne erbij. Juist in het nee-kamp is men tegen de EU omdat het slecht voor Nederland is. En juist in het nee-kamp heeft men uitentreuren betoogd dat het ook in velerlei opzichten slecht voor Oekraïne is om bij de EU te komen. [3] Met andere woorden: het nee-kamp heeft oprechte bezorgdheid voor Nederland en Oekraïne getoond en vormgegeven in inhoudelijk sterke argumenten. Het nee-kamp wil de EU ontmantelen of hervormen en de soevereiniteit in Den Haag herwinnen. Het nee-kamp wil de EU ondermijnen door nee te stemmen, niet door een implosie over ons af te roepen. Duidelijker kunnen de oprechtheid en de goede bedoelingen met zowel Nederland als Oekraïne niet geformuleerd worden. Het aapje, diep in Heijnes mouw, is blijkbaar dat het nee-kamp niet zo begaan is met de EU zelf. En de tweede doodzonde is dat nee-stemmers nog durven te denken vanuit Nederlands en Oekraïens belang.

De volledig immoraliteit van de regering, bestuurders en hun schandknaapjes in de media, zoals Bas Heijne, Bert Wagendorp en de denigrerende cartoonisten, die stuk voor stuk de democratie in gevaar zien gebracht worden door het volk – weer zo’n ‘paradox’ waar je even op mag kauwen Bas – is doordesemd van zo’n godvergeten misprijzen en minachting voor het volk als geheel dat je je afvraagt hoe lang zo’n volk de eigen elite nog aanvaardt. Deze openlijk elitaire houding, die in de camera’s gebruld wordt en van de krantenpagina’s afspat, laat de frustratie van een onmachtig gemaakt volk zo veel verder doorvreten, dat de vonk wel eens heel snel in het kruitvat zou kunnen slaan. Maar daarvoor is men willens en wetens blind. Of denken Heijne en Wagendorp dat het leger hen wel zal beschermen, zodat zijzelf een dag later de slachtofferrol kunnen aannemen, Poetin de schuld kunnen geven en het volk nog verder de politiestaat in kunnen rommelen? [4]

[1] https://twitter.com/RPlasterk/status/717222211950612480?lang=nl

[2] http://www.nrc.nl/nieuws/2016/04/02/ja-1603342

[3] https://www.deblauwetijger.com/product/en-daarom-nee-van-dixhoorn-en-van-houwelingen/

[4] http://www.hln.be/hln/nl/960/Buitenland/article/detail/2672166/2016/04/11/De-geheime-commando-s-van-Poetin-in-het-Westen.dhtml